Pandemi nedeniyle uzaktan çalışma uygulamaları yaygınlaşmış, pandemiden sonra da pek çok sektörde tercih konusu olmuştur. İşverenler kira, elektrik, ısınma, aydınlanma, işyerinde yemek çay kahve vb maliyet azalışları dolayısıyla uzaktan çalışmayı tercih ederken, çalışan da yol ve yolda geçen zamandan tasarruf etmektedir.
Ancak evde kullanılan bilgisayar, printer, kamera, mikrofon, elektrik, internet, evde bulunmak dolayısıyla daha fazla ısınma aydınlatma, çay kahve su, gideri, olmak üzere, çalışan pek çok ilave maliyete katlanmaktadır.
İş Kanunu uzaktan çalışanın yüz yüze çalışana göre farklı işleme tabi tutulamayacağını düzenlemiş olduğu halde, bu maliyetlerin pek çoğu çalışan üzerinde kalmaktadır. Kanuna rağmen yönetmelik aksi sözleşmeyle kararlaştırılmadıkça ekipmanı işveren karşılar şeklinde düzenlenmiştir. Bu durum uzaktan çalışan aleyhinedir.
Önerimiz İş Kanunu’na uygun şekilde uzaktan çalışmanın ek maliyetlerinin işverence karşılanması ve ücrete ilaveten yapılan ek maliyet ödemelerinin Gelir Vergisi Kanunda ücrete ilişkin istisnalara eklenmesi yönündedir.
Due to the pandemic, remote working practices have become widespread, and after the pandemic, it has become the subject of choice in many sectors. While employers prefer to work remotely due to cost reductions such as rent, electricity, heating, lighting, food, coffee, etc., the employee saves on the distance and the time spent on the road.
However, the employee bears many additional costs, such as computers, printers, cameras, microphones, electricity, internet, more heating, lighting, tea, coffee water, expenses due to being at home.
Although the Labor Law regulates that the remote worker cannot be treated differently than the face-to-face worker, most of these costs remain on the employee. Despite the law, the regulation is arranged as the employer covers the equipment, unless otherwise agreed by contract. This is against the remote worker’s right.